Czarny teatr. Genesis. Do tego wszystkiego młodzież zafascynowana grą aktorską. Tak pokrótce można opisać warsztaty teatralne SEDNO, które odbyły się w Pniewach w dniach 22-24 marca. Młodzież z całej Polski zjechała do pniewskiego Sanktuarium, aby rozwijać swoje zainteresowania umiejętnością gry na scenie. Tematem przewodnim tegorocznego spotkania było powstanie świata. Pierwszego dnia do zmagań teatralnych wprowadziła zgromadzonych siostra Danuta. I tak upłynął wieczór i poranek dzień pierwszy.

Wyobraź sobie, że masz kochających rodziców, bezpieczny dom, znajomych w szkole. Twoje życie jest stabilne, uporządkowane. Aż niespodziewanie pewnego dnia przychodzi list. Od matki. Ale jak to? Od matki? Nagle masz wracać do domu, którego nawet nie pamiętasz. Zmienić życie w dostatku na biedę i nietolerancję. Nie chcesz, jesteś zagubiony, nie wiesz, co robić… I tak niestety wyglądała rzeczywistość polskich dzieci, które dzięki idealnym obwodom głowy i wymiarom innych części ciała czy kolorowi włosów w czasie II wojny światowej były adoptowane przez niemieckie rodziny.

Dnia 12 marca 2019 roku, będąc w Teatrze Nowym na spektaklu pt. Obwód głowy, mieliśmy okazję bliżej poznać historię kilkorga takich dzieci. Sztuka wyreżyserowana przez Zbigniewa Brzozę, napisana na podstawie reportażu Włodzimierza Nowaka Obwód Głowy z wykorzystaniem fragmentów książki Szkoła Janczarów. Listy do niemieckiego przyjaciela Alojzego Twardeckiego oraz materiałów prasowych i archiwalnych, pokazała nam, jak tragiczne bywały historie nie tylko niewinnych dzieci, ale również rodziców prawdziwych i zastępczych. Znajdowali się w sytuacji bez wyjścia, wszyscy bardzo zranieni.

Mamy wszystko pod kontrolą. Wiemy, co jest dla nas najlepsze. […] Żyjemy sobie jak książęta i jesteśmy bardzo szczęśliwi. Najszczęśliwsi. Niech no tylko ktoś spróbuje powiedzieć, że nie jesteśmy. Że źle wybraliśmy. Poderżniemy mu gardło z lekkim sercem.

Tak brzmi fragment opisu spektaklu Iwona, księżniczka Burgunda wyreżyserowanego przez Magdalenę Miklasz, który miałam okazję zobaczyć 23 maja 2018 roku w Teatrze Nowym w Poznaniu, na wspólnym wyjeździe z drugimi klasami liceum oraz s. Bogusławą Belok i p. Agnieszką Raczkowską.

W  dniach 13-15 kwietnia odbyły się warsztaty teatralne SEDNO. Spotkali się na nich mieszkańcy Sieradza, Bydgoszczy, Warszawy, Krakowa, Wrześni i my, czwórka przedstawicieli naszej szkoły: Hania, Julianna, Konrad i ja niżej podpisana. Tematem przewodnim była wolność. Nauczyliśmy się łamać lęki związane ze sceną, poznaliśmy wielu sympatycznych ludzi i nawiązaliśmy nowe przyjaźnie. Warsztaty przebiegały w przemiłej atmosferze, udało nam się nawet wystawić krótkie przedstawienie z pudłami w roli głównej. Mieliśmy również okazję wysłuchać kilku kawałków jazzowych w wykonaniu uczestników, nie zabrakło również chwili na zabawę i tańce integracyjne. Czas leciał niesamowicie szybko! Czekamy już na kolejne warsztaty w przyszłym roku.

FOTOGALERIA

Oliwia W.

11 stycznia 2018 roku klasy 2 A i 2 B gimnazjum wybrały się wraz z nauczycielami  do Szkoły Podstawowej w Pniewach, aby obejrzeć spektakl pt. ,,Piękna i Bestia". Trwające godzinę przedstawienie w wykonaniu uczniów odwiedzających świetlicę szkolną zostało przygotowane dzięki wsparciu wielu osób. Wkład pracy tych osób, jak i aktorów, było można zauważyć gołym okiem. Scenografia, kostiumy, efekty specjalne i dźwiękowe  zostały trafnie wybrane i dobrze przygotowane. Mile spędziliśmy dwie godziny przerwy w lekcjach, podziwiając na scenie utalentowanych uczniów innej  szkoły. Mamy nadzieję, że aktorzy czerpali radość z bycia na scenie, tak jak my, oglądając ich dzieło.

                                                                                                                      Maja z 2a G

Nauczyciel: Chłopcy, jak Wam się podobała sztuka?

Humanista Jarek: Fajna. Moglibyśmy jeździć do teatru raz w miesiącu.

Matematyk Michał: No, ale weź to sobie najpierw przelicz.

W taki oto sposób uczniowie klasy Ia liceum podsumowali wczorajszy spektakl Obwód głowy w reż. Zbigniewa Brzozy wystawiony na deskach Teatru Wielkiego w Poznaniu na podstawie reportażu Włodzimierza Nowaka i książki Alozjego Twardeckiego. To co mnie urzekło najbardziej to „pęd do sztuki” młodych ludzi (czytaj licealistów) oraz sama sztuka, która raczej przypomina dokument teatralny niż spektakl, fenomenalnie łącząc świat teatru i świat filmu.

5 listopada 2017 roku

Trzymając żółty bilet w dłoni, idę w stronę mojego miejsca. Siadam. Spoglądam na scenę: widzę szare ściany tworzące budynek, po prawej stronie stoją samotnie instrumenty, po lewej biurko z maszyną do pisania. Rozbrzmiewa dzwonek. Sztuka się rozpoczyna. Na scenę wchodzi pierwszy aktor. W chwili wypowiedzenia przez niego pierwszego wiersza przychodzi mi na myśl jedno zdanie „to będzie dobre”. Nagle zza sceny wyłania się drugi mężczyzna, który sarkastycznie odpowiada mu : „Pan tu nie stał”. Przez chwilę wydawało się, że to będzie poważna sztuka, lecz aktor, który wszedł na podwyższenie obok instrumentów, wkrótce uświadomił nam wszystkim, że nabierze ona całkowicie innego charakteru.

Jak spędzić niedzielny wieczór?

Wiek XIX. Rosyjskie konwenanse społeczne, które otulają duszę i… kobieta, która rzuca wyzwanie przeznaczeniu. Słowa te niech stanowią prolog do historii, którą chcę Wam opowiedzieć, a którą przeżyliśmy my (humaniści i nie humaniści) 1 października.

Głodni kultury wysokiej, pod opieką pani Ewy Genge-Korpik, wybraliśmy się na balet w trzech aktach pt. Anna Karenina. Elegancko ubrani, powitani przez dwa dostojne lwy, przekroczyliśmy  próg Teatru Wielkiego im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu. O godzinie 18. pełni wygórowanych oczekiwań zasiedliśmy na widowni, a że czytaliśmy Annę Kareninę i obejrzeliśmy wcześniej najnowszą ekranizację powieści Lwa Tołstoja, byliśmy niezwykle wymagającymi widzami.

Po raz pierwszy byliśmy na nim ładnych parę lat temu, na premierze z legitymacją. Wtedy to uczniowie, którzy dziś już od dawna są absolwentami, mogli po spektaklu porozmawiać z aktorami na temat świeżo obejrzanej sztuki. Potem jeździli inni, już bez możliwości spotkania się z artystami, ale zawsze z możliwością przeżycia po swojemu historii Nory Ibsen. Wyjazd uczniów klas pierwszych liceum na „Dom lalki” (a miało to miejsce 4 maja 2017r.) stał się więc kolejnym ogniwem w historii recepcji tego spektaklu przez teatromanów naszej szkoły.  A ponieważ obejrzenie spektaklu jest czymś więcej niż tylko oglądaniem (sentencja autorstwa Natalii W. ), więc uchylamy rąbka przeżyć
 i refleksji, jakie były udziałem widzów z 1A i 1B LO:

Sobota 18 marca 2017 r., godzina 20:00. Jesteśmy w Auli Domu Matki Założycielki. Z wielkiego gwaru wchodzimy w ciszę. Na scenie pojawiają się pierwsi aktorzy w charakterystycznych koszulkach – na czarnym tle wyrazisty, biały znak zapytania, będący jednocześnie profilem twarzy człowieka.

Spektakl zaskoczył nas nowatorskimi rozwiązaniami w scenografii jak i podejściem do tematów, które często są omijane ze względu na kontrowersje. (Niektórym pierwszy raz udało się zobaczyć mężczyznę w szpilkach). Po spektaklu grupa miała mieszane odczucia i wiele tematów do rozmów. Filipowi tak bardzo spodobała się sztuka, że w czasie trwania starał się jak najmniej mrugać, aby niczego nie przegapić.

„Teatr wczoraj i dziś” – taki jest temat naszego projektu realizowanego w ramach zajęć z historii i społeczeństwa. I właśnie w tej sprawie udaliśmy się 29 kwietnia razem z Siostrą Moniką do Katedry Dramatu, Teatru i Widowisk UAM w Poznaniu, aby przeprowadzić wywiad z doktorantką Magdaleną Rawerendą.

„Wiśniowy sad” w lutym? Pewnie, że takJ ! I to jeszcze jaki! Przekonała się o tym nasza szkolna ekipa miłośników teatru, która 5.02.2015 roku obejrzała w poznańskim Teatrze Nowym tę właśnie sztukę Czechowa w reżyserii Izabeli Cywińskiej. W drodze „tam”, czyli do Poznania, towarzyszyły nam przeróżne oczekiwania, które pozwoliliśmy sobie zwerbalizować. Wymagania, jakie stawialiśmy przed aktorami (mam nadzieję, że sztuka będzie zagrana na wysokim poziomie), reżyserem (mam nadzieję, że spektakl będzie ciekawy i przypadnie mi do gustu; spodziewam się niespodziewanego) i w ogóle przed wszystkimi współtworzącymi sztukę (ciekawe efekty dźwiękowe, scenografia na długo pozostająca w pamięci itp.) były bardzo wysokie. Słowem, oczekiwaliśmy prawdziwej, wiśniowej uczty dla naszych dusz.

22 stycznia 2015 r. klasy pierwsza i druga liceum pojechały do Poznania na sztukę wyreżyserowaną przez krakowski Teatr Współczesny. Spektakl „objazdowy” to jednak nie spektakl stacjonarny, a sala kinowa to nie teatr i tę różnicę mocno odczuliśmy, oglądając „Dziadów” część II w poznańskim Multikinie. Także publiczność, złożona głównie z gimnazjalistów przybyłych „chętnie obowiązkowo”, nie pomagała w odbiorze. Wszystkie te czynniki pomogły nam odkryć, że w większości jesteśmy zdecydowanymi zwolennikami bywania w prawdziwym teatrze. Ponieważ jednak byliśmy na wspomnianym wyżej spektaklu, dzielimy się kilkoma refleksjami, które pojawiły się w recenzjach uczniów 2 LO, a które pokazują, że ilu widzów, tyle sposobów odbioru:

Grupa miłośników kultury we wtorek 3 czerwca z radością zasiadła w czerwonych fotelach Teatru Wielkiego w Poznaniu, by całkowicie oddać się historii opowiedzianej przez Sheldona Harnicka, z muzyką Jerry'ego Bocka. Historia ta jest luźno oparta na książce autorstwa żydowskiego pisarza pochodzącego z Ukrainy Szolema Alejchema. Nic więc dziwnego, że Skrzypek na dachu przede wszystkim urzeka niezwykle bogatą i melancholijną tradycją żydowską.

25 marca b.r. ekipa teatromanów z naszej szkoły wybrała się na spektakl z cyklu „Premiera z legitymacją”. Okazało się, że najnowsza premiera Teatru Nowego w Poznaniu może zaskoczyć nawet tych, którzy "Dziady" Mickiewicza znają bardzo dobrze. Radosław Rychcik zdecydował się pokazać "Dziady" w kontekście kultury amerykańskiej jako uniwersalny tekst o wykluczonych. Reżyser chciał uczynić głównym przedmiotem swojej sztuki rasizm i segregację rasową. „Dziady” nie mówią tylko o polskiej martyrologii i dążeniu do niepodległości, mogę sięgać do głębszej historii. 

Z pewnością tytułowy bohater jednej z najznakomitszych sztuk Szekspira miał taki dylemat, jednak my dylematu nie mieliśmy. Na spektaklu Hamlet w reżyserii Pawła Szkotaka być należy.

21 listopada kilkunastu uczniów z klasy II wraz z Panią Ewą Genge-Korpik udała się do Teatru Polskiego w Poznaniu na spektakl pt. Hamlet.  Przedstawienie zostało wystawione w małej sali zwanej Malarnią, jednak nie przeszkodziło to w zaaranżowaniu ciekawej scenografii. Oryginalna przestrzeń przypominająca labirynt, idealnie ukazała tragedię rodzinną,  w której ani krwi, ani martwych ciał nie brakowało.

Najpierw był Teatr Telewizji. Potem Sidney Lumet nakręcił głośny film Dwunastu gniewnych ludzi. Historia zatoczyła koło i temat wrócił na scenę teatralną w Poznaniu. 19 czerwca 15 miłośników teatru z naszej szkoły zasiadło w trzecim rzędzie, by stać się niewidzialnym świadkiem procesu o ojcobójstwo chłopca.  Na wyciągnięcie ręki mieliśmy  12 mikrofonów rodem z lat 50 i 12 gniewnych członków rady przysięgłych w czarnych smokingach i białych skarpetkach, reprezentujących różne zawody i charaktery. Było gorąco.

Po świąteczno-feryjnej przerwie postanowiliśmy nadrobić zaległości. My, to znaczy teatromani urszulańskiej szkoły. Pierwszy wyjazd był 20 lutego 2013 roku. W warunkach pogodowych, których nie powstydziliby się polarnicy (zawieje, zamiecie i tym podobne), dojechaliśmy do poznańskiego Teatru Nowego, ściślej mówiąc do Zaułka Krystyny Feldman, gdzie mieści się Scena Trzecia. Spektakl „Bestia” wyreżyserowany jeszcze przez poprzedniego dyrektora  Teatru, pana Janusza Wiśniewskiego, mimo iż trwał niedługo -  wrażeń pozostawił w nas całkiem sporo. 

 Kolejny wyjazd do teatru i kolejne spotkanie z cyklu „Premiera z legitymacją”. Tym razem obejrzeliśmy widowisko zatytułowane Dyskretny urok burżuazji. Jaka to sztuka? Basia Kasprowicz z IIIB, zapalona teatromanka, tak o tym pisze: 

W środę nauczyciele i pracownicy naszej szkoły uczcili Dzień Edukacji Narodowej wyjazdem do teatru. Tym razem w prezencie otrzymaliśmy przedstawienie w Teatrze Nowym w Poznaniu. Sztuka Pawła Demirskiego reżyserowana przez Monikę Strzępkę opowiadała o historii zmian na polskiej kolei na przestrzeni ostatnich dwudziestu lat.  

3 października 2012 roku – dzień, w którym 19 uczniów naszej szkoły wraz z panią Agnieszką Raczkowską i niżej podpisaną wybrało się do Poznania na spektakl będący pierwszym z serii Premiera z legitymacją. Co to takiego?..