Wtorek 16 listopada. Strugi deszczu spływają po szybie zielonego auta marki hyundai, który niewiele więcej niż 60 km/h mknie w kierunku Szamotuł. Mijamy zabłocone samochody, spracowanych i z pewnością gdzieś już spóźnionych ludzi.

Udajemy, że stres nas nie dopada. Czekoladowe batony dostarczają nam endorfiny, których nie wypuszczamy aż do późnego popołudnia. Wtedy to wróciliśmy z powiatowego konkursu poetyckiego Zaduszki poetyckie.

Jako pierwszy scenę opanował Alan Kucharski. Tekst Kapuścińskiego zadeklamował perfekcyjnie pod każdym względem. Dowodów na to mamy kilka i wcale nie mam na myśli gromkich braw ze strony pozostałych uczestników. Alanowi nawet jury nie mogło się oprzeć, przyznając mu za całokształt I nagrodę.

Druga w kolejności wystąpiła uczennica klasy pierwszej liceum. Pomimo olbrzymiej tremy utwór Gajcego Wezwanie zagrała i zaśpiewała rewelacyjnie. Wyróżnienie w kategorii śpiewanej to podobno pierwszy sukces Celiny Jerzyńskiej. Kiedy się jej słucha, aż trudno w to uwierzyć.

Paweł Jaskuła to miłośnik naturalizmu i wykładów Kołakowskiego. Jego nietuzinkowa interpretacja Padliny wywołała w słuchaczach zarówno obrzydzenie, jak i zachwyt. Do dziś nie wiem, jak kilka strof wiersza mogło wywołać w słuchaczu aż tyle sprzecznych uczuć. Brawo.

Na zakończenie maturzystka - Beata Brudz, której głosu zachwalać nie trzeba. Jej interpretacja jakże znanego utworu Adama Asnyka Między nami nic nie było…, do dziś tętni mi w uszach. Nie zdziwił mnie fakt, że jury po raz drugi przyznało jej I nagrodę ( wcześniej w 2008 roku).

Czworo uczniów – cztery znaczące sukcesy. Niebywałe. Oczywiście, że się cieszę. Ba! Nawet jestem z nich dumna. Tyle tylko, że to nie podium jest najważniejsze, lecz atmosfera, jaką stworzyli (grali i śpiewali podczas każdej przerwy), zdrowa rywalizacja, wzajemne wsparcie itd. itd.

Takich uczniów i takich ludzi światu potrzeba więcej.

Ewa Genge-Korpik